Ingezonden boodschap van een trotse moeder

Inmiddels hebben we ons derde hoopje geluk mogen verwelkomen. Wat heerlijk om weer te mogen genieten van zo’n klein hummeltje. Ik word verdrietig van de gedachte als dit mijn laatste kindje zou zijn. Ik heb altijd aangegeven vier kinderen te willen, maar ik begin me nu af te vragen of ik dan wel het gevoel heb dat ons gezin dan compleet is. Helaas spelen praktische zaken tegenwoordig ook een rol. Vroeger keken ze wel hoe dat het werd opgelost. Had je maar drie slaapkamers, maar drie kinderen? Geen probleem: een slaapkamer voor de ouders, een ander voor de jongens en de derde voor de meiden.

Moeilijk vind ik het voor te stellen dat er koppels zijn die maar één kindje willen. Ik vraag me af wat daar de oorzaak van is; het gaat toch zo tegen het overlevingsinstinct in. Zou het zijn omdat ze de luxe willen behouden die ze hadden voordat ze kinderen kregen? Of omdat ze na de tropenjaren zo snel mogelijk de vrijheid weer terug willen? Er zijn ook genoeg koppels die niet aan kinderen willen beginnen, omdat ze de kinderen niet op deze wereld willen zetten met alle ellende om zich heen. Met andere woorden ze laten zich uitroeien.

Laten al deze koppels zich zo beïnvloeden door de huidige media? De media die een onrealistisch beeld scheppen, dat er voor zorgt dat er angst word gezaaid. Ook wordt er verkondigd dat er overpopulatie is, dat we daardoor niet veel kinderen meer moeten krijgen.

Ik las laatst een artikel uit een vrouwenblad wat de titel had: ‘Moeders: dit gebeurt er met je mentale welzijn als je een tweede kind krijgt’. Ik was natuurlijk wel nieuwsgierig naar wat ze te melden hadden. Volgens een universitair onderzoek waar ze verschillende koppels 16 jaar gevolgd zouden hebben, kwamen ze tot de volgende conclusies:

De meeste gesprekken over een tweede kindje vinden plaats tijdens een afspraakje tussen de tweede en derde fles wijn. Waarbij de impact van kinderen lijkt te vervagen. Met andere woorden: er wordt geen weloverwogen keuze gemaakt, en met drank op lijken kinderen leuker dan dat ze zijn.

Bij een tweede, derde of vierde kind zou de tijdsdruk op de ouders een nog grotere tol eisen en er voor zorgen ‘dat het gat tussen vader en moeder nog breder wordt’. Of dat je een kind neemt om je relatie te lijmen.

En als kers op de taart verbetert het emotionele welzijn weliswaar na het eerste kind, maar neemt dit af na een volgend kindje en blijft dan relatief laag. Dit is zowel voor de moeder als voor de vader en zou een chronisch gevoel zijn.

Wat een onzin zeg! Geen wonder dat het afschrikt om kinderen te krijgen als je zo’n artikel leest. Ik heb me na elk kind dat ik heb mogen krijgen nog nooit zo rijk gevoeld. Zo is ook de relatie met mijn man er echt niet verslechterd. Ik ben van mening dat je er als koppel, als team juist op vooruit gaat.

Als ik het artikel zou moeten geloven zou ik na mijn derde kind een labiel wrak moeten zijn, terwijl ik me juist sterk voel door de prestaties die ik geleverd heb. Hoe trots ik ben op mijn kinderen en op mezelf hoe ik ze nu al heb opgevoed tot wie ze zijn. Tuurlijk zijn ze af en toe ondeugend en kan ik ze wel eens achter het behang plakken. Dat maakt het juist zo mooi en geeft ze karakter. Maar overal waar ik mijn kinderen mee naar toe neem laten ze ook zien dat ze netjes en beleefd zijn.

Bij elk kind wat er geboren is voelde ik intense rijkdom. Dagelijks als ik ze samen zie spelen, ze elkaar een kus of een knuffel geven zie ik hoeveel ze aan elkaar hebben. Ze zullen ook in de toekomst altijd iemand hebben om op terug te vallen – in tegenstelling tot de gezinnen waar ze maar één kind hebben.

Hopelijk zullen onze kinderen de liefde voelen wat ons groot gezin met zich mee brengt, en daardoor zich niet laten beïnvloeden door de media.

Een krachtig volk is een jong volk. Een krachtige familie, een grote familie.

Dit artikel verscheen eerder op Erkenbrand.net. Update: de schrijfster heeft inmiddels nog meer kinderen gekregen.