Hoe dan ook, dat dit geliefd stukje groen in een volgebouwde betonnen stad wordt weggehaald zal hoogstwaarschijnlijk bij dragen aan een verslechtering van de mentale gezondheid van de Rotterdamse burger. Dit is ook meteen te merken aan het feit een week nadat het grasveldje is verwijderd iemand om de hoek van het voormalig grasveldje uit het raam sprong. 

Als stichting willen wij opkomen voor een groene en gezonde omgeving. Wij zijn tegen het volbouwen van het landschap met windmolens, snelwegen, bedrijventerreinen en uiteindelijk dus ook de grootschalige huizenbouw die er nu gaande is. Een land is meer dan een economische zone. Je moet je er ook thuis kunnen voelen. Als SIER willen we benadrukken dat dit niet alléén om een gezonde omgeving draait, maar ook om een betekenisvolle, esthetische. Dit gaat niet alleen om monumentale panden. Koester ook dat mensen gehecht zijn aan zoiets als een simpel grasveld in de stad.

We snappen dat huizenbouw een complex thema is. Echter geloven wij in andere oplossingen om de huizenschaarste tegen te gaan dan om hier huidige onbebouwde grond voor op te offeren. Een migratiestop en remigratiebeleid horen hier onmiskenbaar bij. Echter speelt ook het huidige liberale beleid, waarbij investeerders de huizenprijzen opdrijven en vermogensongelijkheid toeneemt, een kwalijke rol. Dit is echter voer voor een artikel op zich.   

Korte noot over bevolkingsdichtheid: in de jaren ’50 stimuleerde de Nederlandse overheid nog emigratie naar landen als Canada, Australië en Zuid-Afrika. In vroegere tijden lag ook vaak een zekere overbevolktheid ten grondslag aan ontdekkingsreizen/kolonisatie. De huidige situatie is er echter een waarbij de overheid juist immigratie stimuleert ten tijde van huizenschaarste en bevolkingsdruk. Zelfs los van het etnische aspect bezien, is dit een historisch gezien uniek en ronduit bizar beleid.